“Ik ben de opstanding en het leven. Wie in Mij gelooft zal leven, ook al is hij gestorven. En ieder die leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven.” (Johannes 11: 25-26)
Het leek voorbij. De tocht was gereden. Hun grote voorbeeld, hun hoop, had de eindstreep gehaald — en stierf op datzelfde moment. Alles leek verloren. Zaterdag. Stilte. En dan: het ondenkbare.
Licht in de duisternis
“Het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen.”
Het licht van de opgaande zon schitterde in de miljarden kristallen van een vers gevallen sneeuwlaag, die het zwarte ijs van gisteren bedekte. Een zacht briesje deed de goudgele rietpluimen zacht wiegen in de wind. De zon voelde aangenaam op onze huid, terwijl onze schaatsen het ongerepte sneeuwdek doorsneden. Alles ademde rust en vrede.
We waren toch gegaan – ondanks Irma’s bezorgdheid. Het was in een van de winters rond 2012. Niemand had nog geschaatst. Het ijs was veel te dun. Maar bij De Strook, aan de zuidkant van de Loosdrechtse Plassen, had ik de dag ervoor al even gekeken: er lag daar een mooie ijsvloer. Nog niet sterk genoeg om op te staan, maar met een nachtje vorst zou het moeten kunnen.
Samen met de oudste kinderen ging ik de volgende ochtend op pad. Voor de zekerheid had ik een lang touw meegenomen – zoals Irma had aangeraden. En daar gingen we: een vader, schaatsend met zijn kinderen, in een magische wereld van ijs, sneeuw en licht. Het deed me denken aan die paasmorgen in Jeruzalem van tweeduizend jaar geleden.
De grootste vijand
De dood is al zolang we bestaan de grootste vijand van de mens. De angst ervoor, of voor wat erna komt, zit diep in ons verankerd. We proberen hem te bezweren met ons streven naar gezondheid, controle, succes. Maar ergens blijft hij onderhuids aanwezig.
Over de hele wereld investeren techmiljardairs en wetenschappers miljarden om de dood te slim af te zijn. Maar niemand slaagt. Er is geen enkel zicht op onsterfelijkheid. Tegelijkertijd: we willen oud worden – maar liever niet oud zíjn; we willen leven – maar zelden nadenken over het einde.
Het kruisje dat deuren opent
Na Goede Vrijdag komt Pasen: het feest van leven, van bevrijding, van overwinning op de dood.
Iedereen die de Elfstedentocht volbrengt, krijgt het elfstedenkruisje met daarin het jaartal van de tocht gegraveerd. Een gewild aandenken voor elke finisher. Sommige van die kruisjes zijn legendarisch. Zoals dat van 1963, toen slechts tien procent de tocht uitreed. Dat kruisje opent deuren. Het roept ontzag op. Wie zou er niet zo’n kruisje willen hebben?
De overwinning die Jezus met Pasen behaalde, opent meer dan deuren. Het opent de hemel zelf. Hij ging de weg die niemand kon gaan. En Hij deed het in onze plaats.
Het kruisje dat bij Zijn overwinning hoort, is veel meer dan een herinnering – het is een belofte van eeuwig leven samen met Hem.
Iedereen die met lege handen naar Hem toe komt, wil Hij het geven. Als een onverdiend geschenk. Niet als souvenir. Maar als zekerheid, dat je deel hebt aan Zijn overwinning.
Leven als pelgrim
Wie dat kruisje draagt, wordt pelgrim in een oververhitte wereld. Altijd onderweg. Dwars door duisternis, vermoeidheid en tegenwind. Maar met de overwinning op zak en een vaste hoop:
dat bij de finish een leven begint, waar zelfs die magische winterochtend op de Loosdrechtse plassen niet aan kan tippen.
“En God zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal er niet meer zijn; ook geen rouw, jammerklacht of moeite zal er meer zijn.”
Leven alsof Jezus gisteren stierf, vandaag opstond, en morgen terugkomt.
Dat is Pasen.